Δάλλας, Γιάννης

(Φιλιππιάδα Ηπείρου 1924 –). Φιλόλογος, καθηγητής πανεπιστημίου και λογοτέχνης. Σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και αναγορεύτηκε διδάκτορας του πανεπιστημίου Ιωαννίνων (1984). Σταδιοδρόμησε αρχικά ως καθηγητής φιλολογίας σε σχολεία της μέσης εκπαίδευσης και στη συνέχεια ως καθηγητής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ιωαννίνων, του Διδασκαλείου Μέσης Εκπαίδευσης και, τέλος, του πανεπιστημίου Ιωαννίνων (1985-96). Παράλληλα ασχολείται με τη λογοτεχνία. Έχει γράψει ποιήματα και δοκίμια, ενώ μετέφρασε αρχαίους συγγραφείς και επιμελήθηκε κριτικές επανεκδόσεις Ελλήνων συγγραφέων. Στα ελληνικά γράμματα εμφανίστηκε το 1943 με τη δημοσίευση ποιημάτων του στο περιοδικό Πορεία. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ελεύθερα Γράμματα, Λογοτεχνικό Ημερολόγιο, Ενδοχώρα, Ηπειρωτική Εστία κ.ά. Έργα του: α) Ποίηση: Federico Garcia Lorca, Οι εφτά πληγές (1950), Απόπειρα μυθολογίας (1952), Κυκλοδίωκτα (1956), Τα παρθένια και οι πόρτες εξόδου (1960), Εξαγορά (1965), Ανατομία (1971), Το τίμημα (1982), Ο ζωντανός χρόνος (1985), Ο ποιητής και το ποίημα (1988), Ποιήματα, 1948 –1988 (1990), Αποθέτης (1993) κ.ά. β) Δοκίμια: Εποπτείες Α’ (1954), Υπερβατική συντεχνία (1958), Καβάφης και ιστορία(1974), Εισαγωγή στην ποιητική του Μίλτου Σαχτούρη (1978), Οι ψαλμοί του Δαυίδ υπό Ανδρέα Κάλβου (1981), Σπουδές στον Καβάφη (1987), Πλάγιος λόγος (1980), Σκλάβοι πολιορκημένοι (1992), Η ποιητική του Ανδρέα Κάλβου (1994) κ.ά.